بسياري از ما آموخته ايم كه اول همسايه (يا ديگر اطرافيانمان) را تحويل بگيريم و بعد خودمان را.
در كودكي به ما گفته شده كه پز ندهيم يا خودخواه نباشيم.
در زمان نوجواني، كه مي خواهيم مقبول واقع شويم، ممكن است موفقيت ها و دستاوردهايمان را براي اجتناب از تكبر، كوچك بشماريم.
به عنوان يك بزرگسال ممكن است تواضع نابجايي از خود نشان بدهيم كه مبادا مغرور به نظر برسيم.
ممكن است به اين نتيجه برسيم كه خود را دوست نداشته باشيم و باور داشته باشيم كه مستحق و شايسته ي هيچ نوع خوبي نيستيم.
زماني كه “خودارزشمندي” فراموش شود اعتماد به نفس نيز در معرض نابودي قرار مي گيرد.
واقعيت اينست كه دوست داشتن ديگران از دوست داشتن خود شروع
مي شود.
اگر مي خواهي ديگران را دوست داشته باشي، اول بايد خودت را دوست بداري و براي خودت ارزش قايل شوي؛
بايد به خودت احترام بگذاري و ارزش خود را به رسميت بشناسي.